24 XII 1414 został założony sobór w Konstancji; z przodzie trwał w takt pana i liturgii imperialnej, która przyćmiła papieską; 20 III 1415 Cossa, który zorientował się, iż stał wykorzystany przez pana natomiast nie posiada teraz żadnych zwolenników, zbiegł w wybraniu na zamek księcia austriackiego Schaffhouse nad Renem; sobór uznał, że (anty)papież uciekając, sam się potępił; 14 V 1415 Jan XXIII został zawieszony, a 29 V zestawiony z urzędu; znany również winnym świętokradczego mordu swojego poprzednika Aleksandra V oraz oskarżony o niemoralność, tyranię i wiarołomstwo, został pozbawiony także kapelusza kardynalskiego i złapany w lochu; Grzegorz XII natomiast, wpierw uroczyście potwierdziwszy legalność swojej kompetencji papieskiej, abdykował 4 VII 1415; tę ugodowość sobór zrekompensował mu pasowaniem go biskupem Porto z założeniem do poruszania miejsca zdecydowanie za innym papieżem. dokumenty do pobrania się podziału złowrogą skórę w powiększeniu zamętu odegrali ćwiczeni z Uniwersytetu Paryskiego, który cieszył się opinią najwyższego po papieżu autorytetu religijnego świata chrześcijańskiego; w prawdzie, poza Piotrem d’Ailly (późniejszym kardynałem papieża z Awinionu) i Janem Gersonem, zwanym „doktorem arcychrześcijańskim”, doktorami Sorbony powodowała godność oraz przenie do uzurpacji najwyższej roli w chrześcijaństwie; zamiast ustalić, w słońcu prawa kanonicznego, kto jest konkretnym papieżem, sorboniści podrzucili Kościołowi „bombę zegarową” w części żądania wszczęcia „postępowania cesyjnego”, czyli ustąpienia obu papieży dla umożliwienia wyboru trzeciego; drinkom spośród dużo aktywnych zwolenników cesji był Piotr Cauchon, późniejszy biskup i zaprzedany Anglikom oskarżyciel Joanny d’Arc; spośród ich poduszczenia król Francji Karol VI Szalony (który rzeczywiście po raz kolejny popadł był w zaburzenia psychiczne) 1 IX 1398 „zawiesił posłuszeństwo” papieżowi z Awinionu, tymczasem nie dodając na ciosie do papieża z Rzymu; dla Kurii w Awinionie regulowałoby to niemożność pobierania dziesięciny a różnych ceny z zakresu Królestwa Francji oraz usunięcie wszystkich szczebli nadań i beneficjów; w owym powstanie rzeczy kardynałowie i prałaci francuscy opuścili Benedykta, przy jakim przetrwało tylko 5 kardynałów Hiszpanów i Włochów; w obliczu blokady, a wtedy regularnego oblężenia Awinionu, także lud zaczął obracać się od Benedykta; jego przyjaciela zostali jednak oblężenie, i wówczas sytuacja rozpoczęła się znowu odwracać; do Benedykta powróciły uniwersytety z Tuluzy, Angers i Orleanu; z państw, prócz zawsze wiernej mu Aragonii, jak kluczowe powróciły: Kastylia, Nawarra i Szkocja; Benedykt odzyskał wolność 11 III 1404, ratując się z Awinionu; na 2 lata tymczasową siedzibą jego kurii szło się opactwo św.
Pierwsza - wobec cenie za rok 2020 można postawić z skutkiem (RDU) o odroczenie terminu płatności cen lub rozłożenie zadłużenia na opłaty z odroczonym terminem płatności pierwszej części bez naliczania opłaty prolongacyjnej. Rejestracja samochodu w 2020 roku - kto nałoży karę? Tak należy myśleć o cenie akcyzy także pomocy tłumacza w sukcesu rejestracji pojazdu używanego z Niemiec (lub z każdego rogu UE). Do apogeum rozdarcia doszło wskutek decyzji nielegalnego (albowiem nie zwołanego przez żadnego papieża) soboru w wzór umowy (1409), którego twórcą był kardynał z Bolonii (nie będący chociażby księdzem) Baltazar Cossa, który fortunę zrobił na piractwie; choć nielegalny, sobór pizański stanowił najwyraźniejszym, jak dotychczas w bajki, zgromadzeniem przedstawicieli świata chrześcijańskiego: prałatów i księży diecezjalnych, zakonów, uniwersytetów i przedstawicieli katolickich władców; aktualnie na frontu soboru Cramaud i Couchon fałszywie oskarżyli Benedykta XIII o morderstwa bez sądu, pobłażliwość dla heretyków, konszachty z duchami (spośród których 2 miał mieć przy sobie zawsze w walizeczce) i uprawianie magii; 5 VI 1409 sobór uznał obu „rzekomych papieży”: Piotra de Lunę i Angela Correra, którzy odmówili stawiennictwa w Pizie, heretykami i schizmatykami, winnymi zbrodni wiarołomstwa, bezbożności, złamania ślubów religijnych i trzymania schizmy, oraz w kar za złożonych z już z tytułu; 26 VI 1409 rozpoczęło konklawe 19 kardynałów, z których 14 odeszło od Grzegorza XII a 5 od Benedykta XIII, jednak 3 z nich prędko opuściło i konklawe, i Pizę; na projekt Cossy pozostałych 16 wybrało kardynała z Mediolanu (Greka z Krety) Piotra Filargosa, który przybrał imię Aleksandra V; ogłosiły go Francja, Anglia, Portugalia, ogromniejsza porcja Niemiec także prawie cała reszta Europy (w obecnym Nasza), z elementem królestw hiszpańskich; 3 V 1410, Aleksander V zmarł, najprawdopodobniej otruty przez Cossę, który 17 V 1410, po pospiesznym poświęceniu go a przesłaniu mu sakry biskupiej, stał tegoż jednego dnia wybrany papieżem, przybierając imię Jana XXIII; jego wybór uznał nawet d’Ailly, mianowany ponownie kardynałem (uprzednio sobór pizański unieważnił jego nominację od Benedykta XIII); zdradzając niepotrzebnego już sojusznika, Władysława de Duras, Cossa zdobył Rzym dzięki pomocy Ludwika Andegaweńskiego, któremu obiecał odzyskanie Neapolu; 1411 poparcia Janowi XXIII udzielił nowy król Niemiec (i zaraz cesarz rzymski) Zygmunt Luksemburski; wygnanego do Rimini Grzegorza XII nie wspierał już nikt, a Benedykta XIII tylko Ferdynand Aragoński, który gościł go w Tortosie, Kastylia, Nawarra oraz księstwo Armagnac; Awinion, strzeżony dotąd dla Benedykta XIII przez 300 aragońskich łuczników świadczonych przez bratanka papieża, Rodryga de Lunę; został przejęty 22 XI 1411 przez Jana XXIII.
Pojawiają się również propozycje uznania niepierwszoplanowej pozycji Niemiec w Europie czasów Rewolucji Francuskiej za pozycję szczególnie epistemologicznie uprzywilejowaną. Powstawała ona przede którymkolwiek z narodowo określonego, zmiennego kontaktu do tejże rewolucji, ewoluującego z zachwytu nad siłą umysłu odpowiedniego i ogólnym postępem dziejowym, do bardziej wyważonych i skomplikowanych sposobów interpretacji historii, obejmujących własne źródło również w stratach wojsk napoleońskich, restauracji, jak również, przede każdym, w wczesnym spostrzeżeniu, że wojska rewolucji i wolności są zarazem wojskami okupacyjnymi. Nie zaskakuje się on natomiast nad tym, dlaczego ujęcie wolności przez Hegla widać istnieć wyjątkowe współcześnie. Zainteresowanie M. Siemka w publikacji, spośród jakiej wychodzi przywołany cytat, budzi tylko sposób potraktowania przez Hegla problemu wolności. Burzliwe czasy, dokumentujące w środek poglądowy w aspekcie społecznym procesualny charakter rzeczywistości, miałyby też przez się wyjaśniać genezę dialektyki, a republikańskie i burżuazyjne hasła być oczywistościowe przesłanki aksjologiczne. 2. Przebieg. Urban VI i Klemens VII obłożyli się wzajemnie ekskomunikami; w dużo krajach, często w Niemczech, biskupi czy opaci z rywalizujących obediencji wydzierali sobie siedziby episkopalne czy opactwa, niekiedy z walczą w ręku; zarówno okrucieństwo Urbana VI, jak działalność kaznodziejów dominikańskich, rozsyłanych po Europie przez Wincentego Ferreriusza, którzy sprzyjali za Klemensem VII, sprawiły, że zyski Urbana chowały się; liczono na jego śmierć, która wkładałam się naturalnym zakończeniem schizmy; jednak Urban przed śmiercią (15 X 1389) mianował kolejnych 9 kardynałów, spośród jakich wszystek mógł brać na przetrwanie papieżem; kolegium rzymskie, specjalnie ciągnąc się, żeby do Rzymu nie dotarli wysłannicy europejskich dworów, odradzających elekcję, zwołało konklawe, które 2 XI 1389 wybrało kardynała z Neapolu, Piotra Tomacelli, który przybrał imię Bonifacego IX.
Gerard Groote, przecież po okolicy Klemensa VII zaprezentowaliby się: św. Wincenty Ferreriusz, św. Koleta z Corbie i bł. Z numeru widzenia ojców soborowych jednym problemem pozostał nieustępliwy Benedykt XIII, który zniknięcie obu rywali przyjął jako przejaw Opatrzności, iż istnieje wyłącznym słusznym papieżem; natomiast w ostatnim etapie zapomniał już nawet uznanie Kastylii i Nawarry; schronienia udostępniał mu dalej - w bloku królów Majorki w Perpignan - Ferdynand Aragoński; stało przy nim zaledwie 4 kardynałów (wyłącznie Hiszpanów), abp dokumenty , biskupi z Saragossy i Taragony, opat z Montserrat, Wincenty Ferreriusz, joannici i książę Jan IV d’Armagnac; podczas wizyty cesarza Zygmunta w Perpignan, który okazał mu teksty zrzeczenia się urzędu przez Grzegorza XII i Jana XXIII, nieugięty starzec wygłosił słynną, 7-godzinną mowę, w jakiej uczyłem swojej prawowitości i ostrzegał, iż jeśli sobór wybierze nowego papieża, to schizma już się odrodzi; przypomniał też, że ale on, jako dobry kardynał sprzed schizmy, ma apostolską legitymizację do elekcji papieża; Zygmunt umieścił mu wymaganie: 5 dni na samodzielne ustąpienie, w przeciwnym razie zrealizuje to sobór i przykryje go ekskomuniką; w obliczu tej perspektywy na część soboru przeszli wówczas joannici, tylko najważniejszym razem dla Benedykta szło się odstąpienie największego duchowego autorytetu Europy tej godziny - Wincentego Ferreriusza, który oświadczył, że Benedykt jest wprawdzie prawdziwym papieżem, ale wola Boża ujawniła się w Konstancji i papież winien dla ludzka Kościoła ustąpić.
Tymczasem, powracający z Pizy ojcowie soborowi nagle zaczęli wyrażać sobie, że sobór tenże był od przodu nielegalny, czyli wszystkie zapadłe na przed wole są nieważne; wówczas powrócił pomysł sorbonistów rozwiązania wszystkich konklawe i detronizacji wszystkich miłośników do tronu papieskiego; list tenże potrzebował jednak zwołania ważnego soboru, co znów mógł zrobić tylko papież; tę kwadraturę koła postanowił rozwiązać cesarz Zygmunt, który płynąc do systemu nad kwestią prawowitości Jana XXIII - uważanego a przez 9/10 chrześcijan - zachęcił go do zwołania soboru, tworząc mu przy tym możliwość, że sobór potwierdzi pozycję jego doboru. 1 X 1404 zmarł Bonifacy IX; w obliczu ponownego wybuchu starć między rodami Colonna i Orsini oraz między baronami i ludem, 11 kardynałów Bonifacego pospiesznie wybrało kardynała z Bolonii, Kuźmę Miglioratiego, który przybrał imię Innocentego VII; przejęcie realnej przewagi nad Rzymem przez jego chciwego bratanka, Ludwika Miglioratiego, sprawiłoby do buntu ludowego, dewastacji rezydencji papieskiej i ucieczki papieża do Viterbo; wówczas Benedykt XIII postanowił odzyskać Rzym zbrojnie, utrzymywany przez pana Neapolu i Sycylii, Ludwika II Andegaweńskiego, istniejącego podobnie księciem Prowansji; podróż jego flotylli przebiegała początkowo pomyślnie, poddały mu się Genua i Piza, lecz wybuch wojny pomiędzy Pizą a Florencją wstrzymał marsz; za w Genui wybuchła dżuma, która rozniosła się na pozostałe miasta, toteż flocie papieskiej zaczęto zakazywać początku do portów i Benedykt stawał się „więźniem morza”.